Even laten weten

Ik loop naar huis en in eens voel twee honden die achter me aan rennen. Het is Donja en Evie. Gera gaat je weer schrijven? Dan moet je over ons schrijven. Hoe geweldig wij zijn? Dat wij het onze baasjes nooit moeilijk maken. Dat wij makkelijk in de omgang zijn. Dat we alles lusten. En, en, en gaat Donja door. Ze is niet meer te stoppen. Je moet het dan ook over mij hebben roept Evie. Ik ben zo gegroeid. Ik blaf veel minder en ik ben niet meer onzeker. Dat onze baasjes er anders over denken ligt niet aan ons hoor Gera. Dat ligt aan onze baasjes zegt Donja. Hoe noemen jullie mensen dat? Ze zijn wat labiel. Ja, zegt Evie ze zijn snel van slag. Zo zijn wij niet hoor. Nou ja, zegt Donja. Jij plast nog wel eens te vaak als het niet nodig is. Daarom moet je soms een luier om. Ja Donja en jij eet alles wat los en vast zit. Of het nu goed voor je is of niet. Blaffen doen we allebei. Jij als je in de auto zit Donja en ik nou ja tegen alles wat los en vast zit zegt Evie. Ze kijken elkaar en gieren het dan uit. Wij zijn zelf labiel Evie. Ja en niet zo’n klein beetje ook giert Evie uit. Ze rollen allebei over de grond van het lachen.