Ode

Ode

 Ik wil een ode brengen aan iedereen die chronisch ziek is. Zij die elke dag pijn hebben of het nu lichamelijk of geestelijk pijn is. Het maakt niet uit.

 Ik heb veel mee gemaakt in mijn leven, maar ik ben een gezegend mens. Ik kan zeggen dat ik bijna volledig genezen ben. Ik weet wat het is om veel lichamelijk pijn te hebben. Wat het is om de ene paniek aanval naar de andere te hebben. ’s Ochtends met angst uit je bed te komen en er ’s avonds weer mee in te gaan. Om zo moe te zijn dat ik dacht ik kan niet meer adem halen ik ben veel te moe. Dit is mijn laatste adem. Ik heb dit gelukkig allemaal achter me gelaten.

 Helaas zijn er mensen die dit nog elke dag aan de lijf onder vinden en niet zullen genezen. Die dagelijks de ongemakken van pijn, depressie en dergelijk ervaren. Ze ervaren vaak ook de onbegrip van de omgeving. Even op je tanden bijten. Je moet iets positiever in het leven gaan staan. Het is zo makkelijk om deze woorden te zeggen, maar wandel maar eens in de schoenen van zo’n iemand dan weet je wel beter.

 Ik ken diverse mensen die chronisch ziek zijn. Ik heb veel bewondering voor ze. Met al hun beperkingen proberen ze zoveel mogelijk uit het leven te halen al dat ze kunnen. En geloof me dat is niet makkelijk. Als je elke dag en elke minuut weer met je neus op de feiten gedrukt wordt. Dat je niet alles kunt wat je zou willen doen. Dat je keuzes moet maken die je niet wilt maken.

 Daarom een ode aan deze mensen, omdat hun leven zwaar is. Toen ik door kreeg dat ik deze mail moest schrijven. Verscheen er een wezen van licht met een wit hart in zijn hand. Het werd mij duidelijk dat als ik deze mail verstuur dat er tegelijkertijd liefde, licht en kracht mee gestuurd wordt voor hen die het nodig hebben.

 Lieve mensen denk eens aan degene die niet alles kunnen en voor wie de dingen die wij als normaal beschouwen niet normaal zijn. Steek je hand uit naar degene die het nodig hebben en je zult beloond worden. Daden uit liefde worden altijd met liefde beloond.

 Heel veel liefs van boven.