Geluk bij een ongeluk

Geluk bij een ongeluk.

 Soms zijn de lessen die wij moeten leren hard. Ook al denk je dat je goed bezig bent en lekker in je vel zit. Zo was het ook bij mij. Een tijdje geleden is het me behoorlijk in de rug geschoten. Ik raapte iets op uit de tuin en kon bijna niet meer overeind komen van de pijn.

 ’s Avonds toen ik in bed lag werd ik wakker en moest naar de toilet. De pijn was heel erg, maar het lukte me om naar beneden en naar de toilet te gaan. Ik kwam van de toilet af en ik werd heel beroerd. Ik deed een schietgebedje omhoog van jongens help me want ik red het niet. Ik was misselijk van de pijn. Ik dacht als ik maar weer lig dan zakt de misselijkheid wel weer. Ik kwam bij op de grond. Ik was flauw gevallen van de pijn. Voorzichtig ben ik opgestaan en ben naar boven gegaan. Eenmaal in mijn bed realiseerde ik dat ik een gat in mijn lip had en dat mijn hand raar aan voelde. Ik deed het licht aan en zag dat mijn vinger scheef stond en dat er bloed uit mijn lip kwam. Ik heb mijn vriendin gebeld en ze kwam onmiddellijk met haar man. Het was ’s nachts rond vier uur gebeurt. De huisartsenpost is geweest en heeft de lip gehecht en de vinger in de kom gezet. Ze vroegen of ik pijn had aan mijn lip en vinger.

Nee, dus. Mijn rug doet pijn. Nu moet ik zeggen dat ik twee keer aan mijn stuitje geopereerd ben dus ik ben bekend met pijn in de rug. Maar ik was vergeten hoeveel pijn ik gehad had. Dat was mijn eerste les. Ik moest weer herinneren hoeveel lichamelijk pijn ik gehad had en hoe erg lichamelijk pijn kan zijn. Nou moet ik zeggen dat ik niet erg blij was met deze les, maar soms heb je geen keuze.

 Ik moet zeggen dat ik heel veel geluk gehad heb. Ik had tegen de muur, kachel, toilet of de trap kunnen vallen en dat is niet gebeurt. Ondanks dat ik bloedverdunners gebruik heb ik bijna geen blauwe plekken gehad. Terwijl mijn vinger, kin, lip, neus, handen, knieën e.d. toch behoorlijk dik en gekneusd waren. Ze hebben me goed geholpen van boven. Ik snap nu ook waarom ik een ondragelijk gevoel had dat ik naar boven moest, omdat daar de telefoon lag zodat ik om hulp kon bellen. Ik heb me geen moment alleen gevoeld en ik ben ook niet bang geweest. Het was allemaal heel onwerkelijk. Net als of het een droom was. De realiteit zou later tot me door dringen.

 Ik kon niets meer. Ik was van top tot teen gekneusd. Zitten, lopen, liggen alles was een probleem. Op zo’n moment kom je er ook achter of je alleen in het leven staat of dat er mensen zijn die om je geven. Ik ben zo rijk. Er waren zoveel mensen die mij geholpen hebben met van alles. De buurvrouw die de boodschappen deed, een vriendin die de dieren verzorgde, een andere vriendin die er voor zorgde dat warm eten had, mijn nicht en neef die voor hun dagje uit nog even langs komen om mij te helpen, mijn broer die van zijn vakantieadres belde om te horen hoe het was. Tel je zegeningen zeggen ze altijd. Nou ik ben een gezegend mens. Dank jullie wel dat jullie mij geholpen hebben.

 Mijn verjaardag lag ook in deze periode en die kon ik niet vieren. Ik had iedereen afgezegd en verteld dat ik het een andere keer zou vieren. Toch kwam er een vriendin een bak bloemen brengen om dat ze mijn verjaardag niet helemaal ongemerkt voorbij wilde laten gaan. Een andere vriendin had een lekker cake voor mij gebakken en bracht die langs. Mijn buurvrouw bracht nog cadeau langs en we hebben samen een bak koffie gedronken. En toen kreeg ik van boven mooie boodschappen door voor diverse mensen. Wat is mooier dan op je verjaardag cadeaus aan andere uit te delen? Zo werd het toch nog een onvergetelijke verjaardag. En dank natuurlijk aan iedereen die me gebeld, gemaild, via facebook of kaart gefeliciteerd hebben.

 Ik weet dat ik hier iets van moet leren. Nu komt het over als of het alleen maar een halleluja verhaal is. Nou dat is het echt alleen geweest. Ik heb ook gemopperd op boven. Als ze me wat te vertellen hadden dan konden ze dat toch doen. Ze hoefden me toch niet zo onderuit te halen. En zo leuk is het niet om de herinneringen aan de lichamelijk pijnen die ik gehad heb op te halen. Ik kreeg als antwoord dat ik niet luisterde en eigenwijs kan zijn en ik draaf soms ook nog door. Nou moet ik zeggen dat het wel eigenschappen zijn die bij mij thuis horen. Dus het kwam me niet onbekend voor. Wat was het geval nu? Ik ben gek op handwerken en van boven gaven ze me de prachtigste patronen door. Dus ik was heel fanatiek aan het handwerken geslagen. Iets te fanatiek dus en ik sloeg inderdaad door. Handwerken is goed voor me, maar met mate. Ik kan de patronen ook tekenen en later maken. En alles hoeft ook niet gemaakt te worden. Ik wil nl altijd alles doen. Mijn les is ook al zit je lekker in je vel en heb je het naar je zin dan kun je toch nog op de verkeerde weg zitten. Ik moet dit natuurlijk delen met jullie zodat iedereen hier wat van leren kan. De realiteit is nu tot mij door gedrongen. Momenteel kan ik weinig omdat alle spieren pijn doen. Ik moet dus berusten in het feit dat ik weinig kan en moet ik het over me heen laten komen. Iets waar ik ook moeite mee heb, maar blijkbaar moet leren.

 Heel veel liefs van Gera