Afscheid van twee konijnen

Afscheid nemen doe ik niet graag. Het is één van mijn zwakkere kanten. Het maakt niet uit of het om een mens of dier gaat. Toch neem ik regelmatig afscheidt. Ik kreeg van boven te horen dat ik deze winter afscheid moet nemen van twee van mijn konijnen. Lieve en Pasoa. Ik hoop nog steeds dat ik het verkeerd begrepen heb en dat het niet gaat gebeuren. Ik kan me er niets bij voorstellen dat ze er straks niet meer zijn. Ik wordt ook boos. Vooral om Pasoa. Hij heeft al zoveel meegemaakt. Ik weet wel dat hij nu de weg af en toe kwijt is. Vandaag zag ik aan de reactie van Isabel dat het weer wat minder met hem gaat. Ze schrikt dan snel. Hij zit ook achter haar aan en gromt. Het volgende moment zitten ze tegen elkaar aan of er niets gebeurt is. Het is te vergelijken met dementie bij mensen. Soms weet hij niet meer weer Isabel en ik zijn. Dan denkt hij gevaar. Het is triest om te zien dat als ik voer kom brengen dat hij dan weg rent van angst. Het is mis in zijn koppie. Ik weet het, maar toch. Hij heeft bij een ander ram gezeten en was toegetakeld. Misschien is het toen al mis gegaan in zijn koppie. Het ging snel achter uit. Nu maar afwachten hoe lang hij nog heeft. Hij zelf en Isabel mogen er niet onder lijden. Als het ondragelijk wordt dan laat ik hem in slapen. Ik hoop dat het nog heel lang duurt voor dat ik die beslissing moet nemen. Lieve zou ik op een dag dood in haar hok vinden. Het idee alleen al doet me gruwen. Ik weet het is een konijn op leeftijd, maar toch. Als er van je gehouden wordt dan ga je altijd te vroeg. Ik kan niet anders dan afwachten en diep van binnen hopen dat het allemaal niet gaat gebeuren.