Zo zielig

Donja kijkt verdrietig om zich heen. Ik ben zo zielig zegt ze. Hoezo dan, vraag Evie? Er is in mij gesneden en geprikt. Kijk heb ik weer zo’n stomme broek aan. Ik mag niet bijten als ik jeuk heb. Ze houden me continue in de gaten. Ze zucht. Ik ben zielig. Evie grinnikt. Vind je dat je niet een beetje overdrijft Donja. Nee, zegt Donja. Het is veel erger. Lig ik ‘s nachts te slapen dan schijnt ze met een zaklantaarn of ik niet zit te bijten. Ze kijkt Evie boos aan en dat doe ik niet. Dat ben jij. Ik ben zo zielig. Echt waar. Evie proest het uit. Donja’s wenkbrauwen gaan omhoog. Kijk nu lach jij mij ook nog uit. Donja je moest geholpen worden want dat wratje moest weg. Je hebt je poten kapot gebeten totdat het ging bloeden. Je hebt een ontsteking aan je wond waar je voor geholpen moet worden. De baasjes doen er alles aan dat het niet erger wordt. Donja grinnikt. Ja, zo kun je het ook bekijken. Maar ik zit liever in de slachtofferrol. Ik ben zielig. Heer erg zielig. Evie grinnikt en gaat naast haar liggen en slaat haar poot om Donja heen. Kom lieve vriendin kruip maar tegen mij aan. Ik hou van je zoals je bent.