De slag bij Arnhem

Ik hoor vliegtuigen over komen en voordat ik het weet zit ik in Engeland. Ik sta op een vliegveld en zie dat ik zo vertrek. We gaan naar Arnhem. We gaan ze bevrijden. Mijn maten en ik zullen die Duitsers wel een lesje leren. Kom maar op. We lusten jullie rauw. We lachen er wat af, maar in onze onderbuik hebben we een ander gevoel. Naar mate het vliegtuig dichterbij Arnhem komt vertrekt mijn gezicht van angst. Ik zie allemaal bleke en angstige gezichten om me heen. Het komt er nu op aan. We springen uit het vliegtuig en dan wordt het heel donker om me heen. Ik voel heel veel pijn. Ik zie het licht, maar ik ga er niet heen. Ik wil bij mijn kameraden blijven. 1 voor allen, allen voor 1. Ik blijf dus bij ze. Ik wacht en wacht. Totdat ik Gera tegen kom. Ze ziet me springen en realiseert dat ik een dolende ziel ben. Ik was al dood voordat ik op de grond kwam. Ze hebben me op een ereveld begraven. Ze brengt me naar het licht. Daar staat mijn familie. Mijn moeder is in tranen. We hebben zolang op je gewacht. Daar ben je eindelijk. Welkom thuis. Als ik de soldaat naar het licht gebracht heb brengt mijn gids me weer thuis. Ik bel onmiddellijk mijn vriendin. Kan haast niet geloven wat er gebeurt is en toch is het zo. Ik heb de slag bij Arnhem meegemaakt. Het zal wel even duren voordat dit echt tot me door dringt. Zo ongelooflijk is het.