Om nooit te vergeten

Soms heb je van die beelden die je nooit meer kwijt raakt. Dit is er ook zo’n één. Ik reed op mijn fiets langs een weg. Aan de kant van de weg lag een dode vrouwtjes eend. Ze was dood gereden door een auto. Haar mannetje stond boven op haar met zijn hoofd in de nek. Een schreeuw richting de hemel lijkt het wel en dan dan zeggen ze dat dieren niet rouwen of pijn voelen. Het ging me door merg en been om hem zoveel pijn te zien lijden en ik kon er niets aan doen. Dieren en verkeer gaan niet samen en er is ook niemand gestopt om naar haar om te kijken. Hoe triest kan het soms zijn?