Valkuilen

Afgelopen week was het weer raak. Ik ben weer in mijn oude valkuilen gestapt. Soms vraag ik me af of ik het nooit leer. Daar ging ik weer. Niemand houdt van. Niemand geeft om. Ik moet alles alleen doen. En zo ging ik langzaam weer naar beneden. Slecht slapen en angst was het resultaat. Natuurlijk krijg ik dan allerlei kwalen. Knallende hoofdpijn. Mijn spieren wilden niet meer. Of te wel ik zat in zak en as. Tot dat ik mezelf eens goed in de spiegel keek. Heb je dit al niet eens eerder meegemaakt. Wil je weer op de bodem van de put komen te zitten. Moet je vooral zo doorgaan. Natuurlijk werken ze boven mee om het om te draaien. Krijg je een WhatsApp van iemand die vraagt of je komt eten. Belt er toevallig iemand die je al een tijdje niet gesproken heb. Oh ja, zei ik tegen mezelf. Negativiteit trekt negativiteit aan. Dus moet je het omdraaien. Positief denken en dat hem ik dan maar gedaan. Het duurde even voordat de moeheid uit mijn lijf was. Maar ik ben er weer. Dankbaar voor alles wat ik heb en ben. Dit soort valkuilen doen me ook herinneren waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Bergen zijn er verzet en veel goeds is in mijn leven gekomen. En naar zo’n valkuil lijkt het of mijn gaven weer groeien en in mijn inzicht in het leven vernieuwd zijn. Misschien zijn die valkuilen ergens goed voor. Leuk zijn ze niet, maar als het eind resultaat positief is dan heb ik het er voor over. Dat zeg ik natuurlijk nu ik me goed voel. Je moet me niet horen als ik me slecht voel. Volgens een vriendin komt het mopperen dan vanuit mijn tenen. Hi, hi dat klopt ook. Maar dan ben ik het wel kwijt.