whaha, ooohhh en oeps

Ik wandel rustig naar het winkelcentrum als ik ineens hoor. Hoi Gera. Ik kijk om me heen en zie niemand. Sorry, Gera het is niets persoonlijks. Maar ik heb het niet zo op mensen. Ik zie een kat snel een tuin in gaan. Ik blijf staan en begin me nu toch van alles te verbeelden. Verstond ik dat nou goed. Praatte die kat tegen mij. Ik haal mijn schouders op en loop verder. Hoi Gera hoor ik weer. Ik vraag het aan mijn gids. Hoor ik nu dieren praten. Ik kijk de merel aan en hij kijkt mij aan. Kijk niet zo raar zegt hij. Je praat toch al vaker tegen dieren. Ik stotter en stamel. Ja, maar niet zo als het nu gaat. Mijn gids grinnikt. Tja, wat je wilde is gebeurt. Sneller dan je denkt. Het voelt ongelooflijk onwerkelijk. Ik heb het gevoel dat ik zo wakker wordt. Aan de andere kant ongelooflijk dankbaar. Kan ik nu ook met mijn eigen dieren praten vraag ik mijn gids. Ja hoor. Oh, daar ben ik zo blij mee. Mijn kat Pumba reageert direct door te zeggen of wij daar nu zo blij mee zijn. Dat weet ik zo net nog niet. Donja reageert gapend. Nou het werd tijd. Waar bleef je nou? Kan ik eindelijk tegen je aan kletsen. Ik moet het allemaal nog verwerken en een plaats geven. Ik laat het maar over me heen komen en zie wel hoe of wat. Ik vraag nog aan mijn gids hoe het kan dat ze mijn naam kennen. Een eigenwijze merel gaf daar antwoord op. Wij kennen jou allemaal. Ik vroeg me stilletjes af of ik berucht of beroemd was. Ik heb het antwoord niet afgewacht en ben snel door gelopen.