Vrij

Afgelopen week moest ik in het ziekenhuis zijn. Ik liep langs de psychiatrische afdeling. Ik kan me niet meer voorstellen dat een aantal jaren geleden ik op de gesloten afdeling zat. Er was geen plek meer op de andere afdeling. Het maakte me toen niet uit en eigenlijk nu ook niet. Ik was ver heen. Ik was op mijn werk beschuldigd van dingen die ik niet gedaan had. Ik was ook nog eens van mijn functie gehaald. Al hebben ze dat later verdraaid dat ik zelf om een andere functie gevraagd zou hebben. Ik was het leven zat. Ik had er geen zin meer in. Mijn  arm lag al open van de krassen die ik mezelf toegebracht had om een beetje te kunnen blijven functioneren. Ik moest toevallig naar de huisarts om het opnieuw te laten verbinden. Ze zag dat het niet goed ging en heeft hulp ingeschakeld. En zo belandde ik op de gesloten afdeling. Het geschreeuw ‘s nachts en alles er om heen maakte me niets uit. Ik was aan het overleven en het is me gelukt. Ik kan nu zeggen dat het de begin van mijn ommekeer was. Zo wilde ik niet verder, maar hoe ik verder moest wist ik ook niet. De psychiater die ik sprak daar kon ik niets mee. Als je zelfmoord wil plegen dan ben je vrij om dat te doen. Wij zullen je niet tegen houden. Ik blijf het vreemd vinden. Als je een ander pijn doet wordt alles in gang gezet om die te beschermen. Al ik mezelf pijn wil doen niet. Terwijl iedereen weet dat het moment opname is. Het is jou keuze zeggen ze dan. Ik vraag me af of ze weten wat het is om zo diep te zitten. Sommige mensen dank zelfdoding makkelijk is. Ik kan uit ervaring spreken dat het niet zo is. Je moet heel ver heen zijn om die stap te nemen. Gelukkig heb ik het niet gedaan. Ik heb leren vertrouwen op mezelf en heb mijn eigen weg gezocht naar genezing en halleluja ik heb het gevonden. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik zo ver heen was en of dat ooit nog zou gebeuren. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar ik herken nu de signalen en luister daar goed naar. Trek ook veel eerder aan de bel. Het is geen schande om hulp te vragen. Het is juist erger om geen hulp te vragen. Er zijn genoeg hulpinstanties en als de ene niet bij je past dan ga je naar de andere. Zo heb ik dat gedaan en zo heb ik het verleden achter me kunnen laten. Ik ben eeuwig dankbaar voor iedereen die mij geholpen heeft.